سزد گر سر فرازد ملک و شایدگر بنازد د ین

که گیتی در مه آذر گرفت آیین فروردین

به ملک و دین همی نازند شاهان بلنداختر

که آمد شاه ملک افروز مهمان قوام الدین

کجا باشد ملک چونین سزد دستور او چونان

کجا باشد پدر چون آن سزد فرزند او چون این

ز سلطان و ز دستور است هم تمکین و هم دولت

زه ای سلطان با دولت زه ای دستور با تمکین

چه جویم فر ا فریدون چه گویم عدل نوشر وان

چه رانم قصهٔ بیژن چه خوانم نامهٔ گرگین

سخن گویم ز سلطانی که با عدلش نیندیشد

گوزن از پنجهٔ ضیغم تذرو از چنگل شاهین

که را بود از جهانداران چنین عدل و چنین سیرت

کرا بود از شهنشاهان چنین رسم و چنین آیین

جهانداری چنین باشد که را ایزد دهد دولت

شهنشاهی چنین باشد کجا دولت کند تلقین

ببخش ای شاه دریادل بکوش ای خسرو عالم

به گاه بخشش و کوشش دهی داد و ستانی کین

تو آن شاهی که از شاهان به تو قدر و شرف دارد

نگین و تیغ و تاج و تخت و کلک و ملک و اسب و زین

به توران و به غزنین د ر تو را هستند فرمانبر

یکی دارندهٔ توران دگر فرمانده غزنین

سپاهی را که بدخواهت همی گرد آورد شاها

کنی همچون بنات النعش اگر هستند چون پروین

کسی کاو برخلاف تو به خواب اندر شود یک شب

زخاک او را سزد بستر زسنگ او را سزد بالین

هر آن شعری که بر نامت بگوید بندهٔ شاعر

به جنات النعیم اندر همی خوانند حورالعن

به تو جاوید و پاینده است هم شادی و هم شادی

به شاهی از جهان بگذر به شادی در جهان بنشین

دعاگوی تو دولت باد هر جایی که بنشینی

که چون دولت دعا گوید کند روح الامین آمین